Oeps, tja… Dat is een moeilijke vraag. Ik probeer terug te denken waar het begonnen is… Tijdens mijn opleiding zijn we al begonnen om onder supervisie patiënten te behandelen. Toen ben ik patiënten tegen gekomen die moeite hadden met zwanger worden of die een kindje hadden verloren. Ik denk dat het op die manier is gekomen. Maar… Ik denk dat ik een veel diepere motivatie heb, want ik had ook andere patiënten natuurlijk. Ik had me ook kunnen specialiseren in chronische vermoeidheid of zo, wat ook heel veel voorkomt. Ik denk eigenlijk… dat het komt omdat ik zo gek op kinderen ben. Ik wilde zelf al kinderen vanaf dat ik heel klein was. Heel apart eigenlijk. Ik was 12 en ik dacht: Oh, ik wil honderd kinderen! En dat is eigenlijk niet zo gebeurd… Dus ik denk dat ik op een bepaald niveau heel goed kan begrijpen wat het is voor vrouwen om niet moeder te zijn.
En dan denk ik dat er ook nog een ander aspect is en dat is dat ik heel verdrietig word van het idee van IVF. De succes-statistieken zijn relatief laag. Als je niet in verwachting kunt raken, kom je heel snel in het IVF-traject, terwijl je zo ongelooflijk veel kunt doen vóór die tijd.

Eh… Dat een eicel bevrucht wordt in een laboratorium, onder TL-licht,  ver bij de moeder vandaan… Ik kan er bijna emotioneel van worden… Want het is denk ik zo bedoeld dat we ontstaan in de moederschoot. Veilig en warm. Ik denk dat IVF voor sommige mensen een uitkomst is, maar lang niet voor zoveel mensen als waar het nu voor gebruikt wordt.

Ja, omdat men niet op de hoogte is van de mogelijkheden. Wanneer een kindje niet ontstaat, dan is dat omdat de ouders individueel of collectief – dus als eenheid – niet gezond zijn. Als je dáár niet naar kijkt en je gaat een vrouw stimuleren om heel veel eitjes te krijgen om maar de kans op een zwangerschap te vergroten, dan kijk je niet naar de kern van wat er aan de hand is. Dan forceer je eigenlijk een zwangerschap. En dat vind ik verdrietig.

Ja, maar dat maakt het ook zo gaaf dat het een brede vraag is, want het geeft aan hoe ongelooflijk veel je kunt doen.  Zoals ik net zei, als het niet lukt om samen een kindje te krijgen dan komt dat omdat je niet gezond bent, als individu of als collectief. Dus daar begin je te kijken. En de meeste mensen weten eigenlijk al wel waar ze ongezond zijn. Dat kan zijn bij het dieet, natuurlijk. Dat is een goed begin, dat je niet te veel rommel naar binnen werkt en dat je genoeg bouwstoffen binnenkrijgt, dat is heel belangrijk. Maar het kan ook emotioneel zijn. Is er daar een blokkade? Heel veel vrouwen hebben miskramen gehad of hebben in het verleden een akelige ervaring gehad op seksueel gebied. Dat blokkeert hen emotioneel. Of er is een probleem in de relatie, misschien zij de financiële zaken niet op orde en voelt de vrouw zich eigenlijk niet veilig genoeg om in verwachting te raken. Dan moet je daar misschien naar kijken. Maar als je alleen op fysiek niveau kijkt, dan zijn er al honderdduizend andere dingen waar je naar kunt kijken. Heel veel vrouwen hebben een hormoon-onbalans tegenwoordig. Dat kan te maken hebben met bijnieren die overactief zijn of een schildklier die te traag is gaan werken… Ik werk ook met heel veel vrouwen waar een metaalvergifitging een rol speelt, onder andere door amalgaamvullingen. Dat is iets wat vaak niet opgepikt wordt maar je kunt het regelmatig zien bij herhaalde miskramen. Zo’n  vergiftiging kan zowel bij de vrouw als bij de man zitten.

Meestal kan ik het zien aan de typische metaalvergiftigings-symptomen die mensen hebben. Dat kan iets simpels zijn als een metaalachtige transpiratielucht, het kan nachtzweten zijn, het kan zijn dat ze vaak aften hebben of dat wondjes niet goed genezen. Het kan ook zijn dat er iets met verkrampingen is, mensen die veel hoofpijn hebben omdat ze onbewust hun kaken op elkaar klemmen bijvoorbeeld [TMJ = het verkrampt klemmen van het Temporo Mandibular Joint – wat wij in het Nederlands gewoon kaakgewricht noemen]. Of dat ze ’s nachts kramp in de benen hebben of rusteloze benen. Dat zijn typische metaaldingen die ik soms al in een casus zie. Je kunt dat eventueel bevestigen met een haar-mineraaltest. Door dat te analyseren kan ik zien of het mineraaltransport verstoord is of niet. Als dat zo is, betekent het vaak dat kwik zich ergens in het lichaam verstopt heeft en op die manier de boel verstoort.

Heel vaak wel, ja. Dan zeggen ze bijvoorbeeld: ‘Ik denk dat het er mee te maken heeft dat ik een abortus heb laten doen, ik voel me nog steeds schuldig’. Dat is iets wat ik heel erg vaak hoor. Zeker als ze het ook niet met hun man hebben besproken en zeggen dat ze het ook niet met hun man kúnnen bespreken… Of ze zeggen: ‘Ik heb het gevoel dat ik het mijn lichaam zelf heb aangedaan want ik heb jarenlang de pil geslikt.’ Dat is dan op twee niveaus. Emotioneel: ‘Het is mijn eigen schuld’ en fysiek omdat de pil je hormoonhuishouding verstoort. Daar hebben we het eigenlijk nog helemaal niet over gehad, maar dat is het belangrijkste, dat de hormoonhuishouding van veel vrouwen verstoord is. Maar óók van veel mannen en dat wordt onderschat.

Je kan er twee dingen mee, dat is heel mooi denk ik. Alleen al door vragen te stellen en iemand de ruimte te geven. Als je bij een homeopaat op bezoek komt, dan heb je veel meer tijd dan wanneer je na vijf of tien minuten weer weg moet bij een arts. Je hebt dus veel meer de kans om open te gaan en om zelf te reflecteren over dingen. Dus je stelt bijvoorbeeld vragen als: Sinds wanneer heb je cyclusproblemen? Sinds wanneer heb je een heel zware menstruatie? Of: Wat denk jij dat de reden is dat je niet in verwachting raakt? Dat laatste is iets wat ik heel vaak vraag en het is echt bijzonder wat voor antwoorden je daar op krijgt. Mensen zelf zij ook vaak verbaasd over de antwoorden waar ze mee komen.

Nee, op een of andere manier kom ik er altijd mee weg, haha… Er is ook eigenlijk geen vraag waar ik voor schuw, want als ík een vraag niet stel, wie dan wel? En er is zoveel genezing mogelijk in het alleen al een vraag stellen en dat iemand dan met een antwoord komt.
Het tweede aspect zijn natuurlijk de homeopatische middelen. Als iemand weet dat ze met schuldgevoel zit of met verdriet, dan doen ze zelf het emotionele huiswerk als het goed is, wat je kan starten in een gesprek. Maar de homeopatische middelen ondersteunen dat proces. Die openen soms deuren die voorheen gesloten bleven. Als iemand bijvoorbeeld vast zit in verdriet en er niet uitkomt, dan kan het homeopatische middel in één keer lucht geven. Of ze krijgen nieuw perspectief. Dan zeggen ze: O, maar ik hoef me niet schuldig te voelen, want ik was 21 of het is zó lang geleden of het was niet mijn schuld, ik had het anders gewild of noem maar op. Vaak zie je ook dat mensen veel gaan dromen en dat ze in hun dromen veel verwerken. Ik had laatste een patiënt die zei dat ze problemen had met grenzen stellen, haar hele leven al. Toen had ze wat middelen gehad en belde ze me op en zei ze: Ingefleur! Weet je wat ik vannacht droomde! Dat ik een zuster uitschold en riep: ‘Jij weet niet hoe moeilijk het voor me is geweest om zwanger te raken! Zeg NIET tegen mij dat ik niet zwanger wil worden!’

Toen zei ze door de telefoon tegen mij: ‘Ik was bezig om grenzen te stellen!’
En dat is heel cool. Dat doe ik niet, dat doet een gesprek niet, dat doet een middel bij iemand.