Daniëlle: Het ingeleid worden met oxytocine, los van wat het met de baby doet, is voor een vrouw best hevig om mee te maken. Heel vaak komen ze direct in een weeënstorm terecht. Het wordt gereguleerd, elk half uur wordt de dosis wat verhoogd. Dat betekent dat een vrouw tijdens de bevalling niet haar eigen natuurlijk gang kan volgen. En hoe je ook bevallen bent, veel vrouwen hebben toch een trauma van het ingeleid worden. Daar kun je weer heel mooi mee werken, door de bevalling te herbeleven en te kijken: Hoe is het gegaan? Daar ruimte aan te geven en dat in het onderbewuste te helen: hoe ze dat hadden willen zien, wat beter had gekund. En ook om dan het stress-systeem dat enorm geactiveerd is weer tot rust te brengen, zodat ze weer ruimte krijgen voor het gewoon contact maken met hun baby. In plaats van het constant bezig zijn met het trauma dat ze meegemaakt hebben.

Elisabeth: Lichaamseigen oxytocine gaat ook pulsatiel (in golfjes). Oxytocine uit een apparaat gaat constant. Daarom is er vaak geen adempauze, het gaat maar door en het gaat maar door. Je krijgt een enorme overprikkeling waardoor de vrouw uiteindelijk kan zeggen: Ik wil niet meer, ik kan niet meer, snij me maar open. Chemische oxytocine passeert ook de bloed-hersenbarrière niet.

Daniëlle: En de stress die de moeder ervaart, draagt het kindje ook mee. Voor het kindje was het óók een heftige bevalling. De hartactiviteit van het kindje staat meer onder druk als er synthetische oxytocine wordt gegeven. Het zijn toch vaak wat lastigere baby’s, huilbaby’s. Vooral als je dan voor de eerste keer moeder bent en je hebt een huilbaby en je hebt dan ook nog allemaal eigen ervaringen te verwerken – het is niet zo gegaan als je gedacht of gehoopt had – dan is dat heel stressvol. Door de moeder dan weer tot rust in te brengen, kan de baby ook ontladen… To treat the baby, you have to treat the mother, want de baby is natuurlijk heel nauw verbonden met de moeder. Je ziet dan veel meer rust in de baby. Dat is echt fantastisch om te doen.

Daniëlle: Wat bij mij vaak gebeurt, is dat iemand bij de eerste een vervelende bevalling heeft gehad en dan bij het tweede kindje de bevalling wil laten opwekken met acupunctuur. Dan gaan we in gesprek, ook om de bevalling van de eerste te verwerken, en gaandeweg krijgt zo’n vrouw vertrouwen. Er verandert iets en ze begint zich te realiseren: Ik zit helemaal prima in mijn termijn.

Elisabeth: Het is wel zo dat inleiden met acupunctuur ook inleiden is. Dat moet je je goed realiseren. Ik doe dus echt alleen maar wat het meest noodzakelijk is. Uiteindelijk wil ik het lijf in balans brengen. Liever dan inleiden.

Daniëlle: Soms is het opheffen van blokkades, bijvoorbeeld de stress of de angst voor de bevalling. Als je dat doet en de vrouw bevalt daarna, is het prima. Maar je kunt met acupunctuur ook het lichaam aanzetten tot beweging, tot uitdrijving.

Elisabeth: Voor sommige vrouwen is een bevalling pas geslaagd als ze een thuisbevalling hebben, liefst met mooie muziek op de achtergrond, een kaarsje en een wierookje. Maar ik zeg: Het boeit me uiteindelijk niet waar je de baby krijgt. Ik wil niet dat er een oordeel op zit, dat het ene goed is en het andere fout. Ik zeg tegen ze: Op het moment dat jij bij je zelf bent, verbonden met je lijf, dan maakt het niet uit of je thuis bent of in het ziekenhuis. Natuurlijk heb ik het liefs dat je thuis bevalt, ik wil je niet naar het ziekenhuis hebben, maar de kracht komt van binnenuit. Of het hier in de praktijk is, thuis in bad of in het ziekenhuis in een verloskamer, het zal me een worst wezen. Het gaat erom dat je overal de kracht met je meeneemt, zelf instemt met dingen, zelf de baas bent over je beslissingen en overal je lijf volgt.

Daniëlle: Ze kan overal bevallen en kan op elk moment voelen: Is dit voor mij een goede beslissing of niet?

Elisabeth: Ik heb een keer een cliënte gehad, die wilde een thuisbevalling na een eerdere keizersnee. Ze had alles geregeld maar ineens zei ze totaal onverwacht: Nu gaan we naar het ziekenhuis. En iedereen om haar heen had zoiets van: WAT? Maar zei was heel duidelijk: NU gaan we naar het ziekenhuis. Het bleek dat ze een uterusruptuur had.

Daniëlle: En dát voelen, daar in je kracht kunnen staan, dan in het moment zijn…

Elisabeth: Ze had hemel en aarde bewogen om thuis te bevallen en zegt dan: We gaan naar het ziekenhuis. Want…ze wilde er niet wegblijven… Natuurlijk wilde ze er niet naar toe, begrijp je wat ik bedoel… Uiteindelijk was het niet relevant. Ze ging ultiem in dat moment: Wat is er nodig voor mijn lijf? Je kunt hier heel veel kletsen in de praktijk maar het is het moment dat telt.

Daniëlle: Het is natuurlijk prachtig dat vrouwen allemaal fantastische thuisbevallingen krijgen, allemaal heel spiritueel… Maar het belangrijkste is dat een vrouw gewoon gaat voelen: Wat heb ik nodig op welk moment? Dat proberen wij hier te doen. Inleiden met acupunctuur doen we ook wel, maar alleen als het medisch noodzakelijk is dat de baby nu komt en niet over een paar dagen.

Elisabeth: In het Engels noemen ze dat een VaBAC, een ‘Vaginal Birth After Caesarian’, en ik weet het niet zo precies, maar die kans is toch wel heel groot. Het probleem is dat op het moment dat er onzekere factoren komen, gynaecologen mensen gaan vastzetten. Ze willen dan continu monitoren en zo…

Elisabeth: En je hebt tegenwoordig ook poli op maat, dat is zorg vragen buiten de richtlijnen, dus er zijn veel vroedvrouwen die dat thuis begeleiden. En er zijn ook mogelijkheden binnen het ziekenhuis. Je moet dan als vrouw wel heel goed beslagen ten ijs komen en echt je rechten opeisen. In je rechten gaan staan en zeggen: zus en zo wil ik het. Want er zijn ook gynaecologen die er niet aan mee willen werken.

Daniëlle: Voor ons is het ook inschatten: Wat voor vrouw is dat , waar is ze naar op zoek. Misschien is ze helemaal tevreden om het in een heel medische setting te laten verlopen. En dan is dat ook prima. Maar dan kijken we nog steeds: Hoe kan zij bij zichzelf blijven? Of misschien is het een geplande keizersnede, dat heb ik ook begeleid. Iemand weet bijvoorbeeld niet zo goed wat ze wil, een keizersnee of niet: ‘Het babytje heeft een stuitligging en ik voel dat het zo blijft liggen, wat zal ik doen?’ Dan laat ik haar die keuzes visualiseren en kiezen. En dan voelt zo’n vrouw soms: Ik wil voor de geplande keizersnee gaan. Dat is helemaal prima als zij dat zo ervaart en voelt.

Elisabeth: Daar kun je dan ook weer stappen in zetten. Er is tegenwoordig bijvoorbeeld een ‘gentil caesarian’. De moeder mag dan bijvoorbeeld zelf de baby uit de buik halen of de navelstreng wordt niet direct doorgeknipt, er is huid op huid contact, de baby wordt niet direct meegenomen, etc. Er zijn heel veel mogelijkheden. Je kunt een doula erbij hebben, je kunt afspraken maken met de gynaecoloog. Ook dat geeft een stukje kracht. Ik ben niet voor of tegen medisch ingrijpen, als je ergens bewust voor kiest, vind ik het goed.

Daniëlle: Vrouwen moeten in ieder geval beseffen, dat ze bij ons altijd welkom zijn, welk pad ze ook kiezen. Of ze nu het medische pad gaan met een IVF, of dat ze het op een natuurlijke manier willen probereb en zich gaan realiseren dat ze toch IVF willen… Of dat ze tijdens de behandeling toch binnen een paar maanden zwanger zijn wat heel vaak voorkomt… Het maakt niet uit. Maar de autonomie van een vrouw over haar eigen lichaam, dat zij echt gaat beseffen wat ZIJ nodig heeft, dat is waar wij in begeleiden.